Kapalı Kalan Dünya

O, bir mobilya parçası değil, mühürlü bir zamandır. Dış yüzeyi, yılların tozuyla ve taşınmanın yorgunluğuyla kaplıdır. Ahşabı derin, rengi koyu; köşelerinde biriken pas, sessizliğinin garantisidir. Bir sandık, evin en kuytu köşesinde durur ve varlığıyla sadece tek bir şeyi fısıldar: "Önemli olan her şey içeridedir."
Anahtar deliği, küçük bir sırdır. O küçücük oyuktan içeri bakamazsınız, ama o kapalı dünyanın kokusunu alırsınız: Güve ilacı, eski kumaş, kurutulmuş lavanta ve unutulmuş parşömen. Bu koku, geçmişin somutlaşmış halidir.

Açmak, sadece bir kilidi çevirmek değildir. Bu, bir zaman kapsülüne adım atmaktır. Kapak ağır bir gıcırtıyla havalandığında, içeriye dolan ışık, içerideki karanlıkta saklanan her şeyi şaşkınlıkla aydınlatır. Sararmış danteller, siyah beyaz fotoğraflar, elle yazılmış mektuplar, kurumuş çiçekler... Her nesne, bir hikayenin minik bir iskeletidir.

Sandık, sadece eşyaları saklamaz. O, çözümlenmemiş duyguları, söylenmemiş sözleri ve geri dönülmesi imkansız anıları saklar. Onu kapatıp kilidi yeniden çevirdiğinizde, aslında sadece kapağı kapatmış olmazsınız; o geçmiş dünyayı, bir sonraki cesur ana kadar, kendi karanlığına ve güvenliğine hapsedersiniz. Bir sandık, bir evin değil, bir ruhun gizli, dürüst arşividir.

Hüseyin TURHAL