Kalem

Kalem.
Sıradan bir nesne gibi durur elimde. Oysa o, elimle kalbim arasındaki en kısa köprüdür. Bir ağacın sessizliğinden gelip, mürekkebin kara denizine dalan ince bir sır. Başlangıçta o sadece bir odundu, bir plastik parçası, metalin soğuk bir uzantısı. Ama parmaklarım onu tuttuğunda, içindeki o kadim ruh uyanır.

Suskunluğun tercümanı. Konuşmakta zorlandığımda, düğümlenen her kelimeyi usulca kâğıda akıtır. Ne bir ses çıkarır ne de bir gürültü. Sadece o nazik, hışırtılı fısıltı... Mühürlenmiş sırları çözer, tarihin tozlu sayfalarına not düşer. En mahrem itiraflarımı, en yüksek haykırışlarımı omuzlar. Kağıda dokunduğu an, bir dünya kurulur; henüz var olmayan fikirler, unutulmuş anılar, ulaşılmaz aşklar...

hepsi siyah bir iz olarak belirir beyaz zemin üzerinde.
Bazen bir savaşçıdır, keskin ucuyla cahilliğin surlarını yıkar. Bazen bir aşıktır, titrek harflerle kalbin ritmini çizer. Bazen de bir bilge, ezelden ebede uzanan yazgıyı fısıldar. Biter, tükenir, ucu körelir; ama her körelme, yeni bir başlangıcın habercisidir. Ona yeniden hayat vermek için açarız, sivriltiriz. Ve o, tekrar hazırdır.

Kalem, sadece yazmaz. Kaydeder, direnir, var eder. Kâğıt yanar, mürekkep solar, diller susar... Ama kalemin bıraktığı iz, bazen yüzyılları aşar. O, insan aklının ve ruhunun somutlaşmış halidir.
Sana teşekkürler, ey en sadık yoldaşım.