İçimde Asılı Kalan Zaman

Özlem, ne mesafeyle ölçülür, ne de geçen gün sayısıyla. O, göğüs kafesinde hep aynı saatte durmuş bir sarkaç. Dokunursun, ne ileri gider ne geri. O an, o son görüşme, o son söz, zihninin en parlak köşesinde, tozlanmayı reddeden bir fotoğraf gibi asılı kalır.

Bazen bir kokuyla geri gelir. Yağmur sonrası toprak kokusu, eski bir ceketin naftalin kokusu... Ve aniden, o kişinin hayali, şehrin en kalabalık yerinde bile sadece senin görebileceğin kadar net belirir. İşte o an, kalabalık bir çöl olur, sen ise elinde avucunda bir damla su kalmamış, yürüyen bir susuzluk.
Özlemek, aslında bir tür konuşmadır. Gitmiş olana, gelemeyene, hatta bazen var olmamış olana fısıldamaktır. Sessizce kurulan o cümleler, gönderilmeyen mektuplar, telefonda çalması beklenen ama hiç çalmayacak o melodi. Bu, beklentinin yavaş yavaş ümitsizliğe dönüşmesi, ama yine de kapıyı açık bırakma inadıdır.

Ve bilirsin ki, özlemeyi bırakmak ihanettir. Bu duygu, seni ona bağlayan son kırılmaz zincirdir. Ne kadar ağır olsa da, o zinciri taşımaya razısın. Çünkü o ağırlık, bir zamanlar hayatının ne kadar güzel ve anlamlı olduğunun sessiz, derinden gelen kanıtıdır. Özlem, gitgide kendini tüketen bir mumun, son alevi kadar parlak ve yakıcıdır.

Hüseyin TURHAL