Gece Yağmuru

Dışarıdaki dünya, büyük bir yorgunlukla nefes alıyor. Gece, siyah bir mürekkep gibi camlara yayılmış. Ve sonra o ses başlıyor: İlk damlalar, tedirgin ve tek tük, kuru toprağın yüzüne düşüyor. Ardından ritim hızlanıyor, camdaki pencerelere vuran milyonlarca küçük tokmak gibi. Bu, şehrin sustuğu, sadece gökyüzünün konuştuğu andır.

Yağmur, unutulmuş anıların sesidir. Her bir damla, yıllar önce söylenmiş ama yarım kalmış bir cümleyi fısıldar. Lambaların loş ışığı, ıslak asfaltta kırılıyor; binlerce altın sarısı, titrek çizgi. O çizgiler, aslında gitmek istediğimiz ama asla ulaşamadığımız yollardır.

Karanlıkta oturuyorum. Sadece pencerenin önündeki o keskin, camlı perdenin sesi var. İnsan, gece yağmurunu dinlerken neden hep geçmişe döner? Belki de yağmur, tüm kirleri temizlerken, kalbin en derinindeki tozlanmış köşeleri de ortaya çıkarıyordur. Bir zamanlar tutulan bir elin sıcaklığı, şimdi soğuk ve nemli havayla karışıyor.

Her damla, bir ayrılığın ya da kaçırılmış bir fırsatın gözyaşıdır. Sessiz bir kabulle, o sesi dinliyorum. Biliyorum, bu yağmur ne kadar şiddetli yağarsa yağsın, içimdeki bazı şeyler asla temizlenmeyecek. Onlar, bu huzursuz melodinin bir parçası.

Yağmur, giderek yavaşlıyor. Geriye sadece derin bir ıslaklık ve toprak kokusu kalıyor. Sanki dünya, tüm yükünü atmış da, şimdi yeni bir başlangıç için derin bir uykuya dalmış gibi. Ama benim uykum gelmiyor. Çünkü bu sessizlikte, kalan her damla, kulağıma tekrar tekrar aynı şeyi fısıldıyor: "Geçti."