Eski Bir Mektup

Parmaklarımın ucuyla dokunduğum bu sararmış kâğıt, sadece mürekkep ve selüloz değil. O, zamanın kendisidir, dikkatlice katlanıp zarfa hapsedilmiş bir zaman parçası. Köşeleri yumuşamış, kat izleri aşınmış ve kendine has eski kağıt kokusu var; toz, kurumuş çiçek ve unutulmuş bir parfüm karışımı.

Zarfın mührünü çözmek, bir zamankapsülünü açmaya benziyor. Yıllar önce birine ait olan, şimdi bana ait olan bir nefesi serbest bırakıyorum. İçindeki el yazısı; eğimli, aceleci, bazı harfleri silik. Bu harflerin her biri, o dönemdeki duygusal yoğunluğun izlerini taşıyor.

Telefonların, anlık mesajların olmadığı bir çağın ağırlığı ve samimiyeti var bu satırlarda.
Mektubu okurken, sadece kelimeleri değil, o kelimelerin yazıldığı anın ışığını, odanın sessizliğini ve yazarın kalp atışını da duyuyorum. Orada yazılanlar; unutulmuş bir söz, yarım kalmış bir umut, ya da artık var olmayan bir sevginin ateşli bir beyanı. O dönemdeki ben ve o dönemdeki sen... Ne kadar farklı, ne kadar gençmişiz.

Bu mektup, sadece bir iletişim aracı değil. O, bir kırılma noktasıdır, bir dönüm noktasıdır. Onu katlayıp yerine koyduğumda, geçmişi kapatmış olmuyorum; aksine, o anın duygusal ağırlığını bugüne taşımış oluyorum. Eski bir mektup, hayatımızın bir zamanlar gerçekten yaşanmış, dokunulabilir bir kanıtıdır.

Hüseyin TURHAL