Eski Bir Kütüphane

Burada, zamanın sesi değişir. Kalın, kadife sessizlik, her köşeye yerleşmiştir. Nefes alışlar bile, saygılı bir fısıltıdan ibarettir. İçerideki hava, eski kâğıt ve deri ciltlerin o kendine has, tatlı-ekşi kokusuyla doludur. Bu koku, geçmiş yüzyılların bir özeti gibidir.

Loş ışık, yüksek pencerelerden süzülür, okuma masalarına uzun, sarı huzmeler bırakır. Parmak uçlarım, tozlanmış ciltlerin sırtlarında geziniyor. Her bir kitap, içine binlerce hikâye hapsedilmiş, mühürlenmiş bir sandık. Dokunduğumda, sadece soğuk kartonu değil, o sayfalarda yaşanan hayatların ağırlığını hissediyorum.

Bir köşeye çekiliyorum. Oturduğum sandalye, hafifçe gıcırdıyor; bu, kütüphanenin izin verdiği tek gürültüdür. Dışarıdaki dünyanın telaşı, arabaların sesi, yetişme kaygısı... Hepsi bu yüksek tavanlı, ahşap labirentin dışında kalıyor. Burası, gürültüden kaçışın en zarif sığınağı.

Başımı eğiyorum. Kitapların arasında kaybolmak, kendini bulmanın en kolay yoludur. Satırlar akıp giderken, ruhum hafifler. Huzur, karmaşık bir şey değildir; bazen sadece rahat bir sandalyede, iyi bir kitabın sayfaları arasında bulunmaktan ibarettir.

Şimdi, etrafımdaki sessizliği dinliyorum. Bu, boşluğun sesi değil; bu, düşüncelerin ve bilginin fısıltısı. Zaman, burada yavaşça, neredeyse durarak akar. Eski bir kütüphane. Sessizliğin, en gürültülü cevapları verdiği yer.