Eski Bir Kale

Taşlar konuşabilseydi, bu kale bin yıllık yorgunluğunu anlatırdı. Yüksek surlar, gökyüzüne doğru uzanan birer kaş gibi, zamanın tüm rüzgârlarına karşı meydan okumuş. Her bir taş, bir fısıltı, bir çatlak, bir yaradır. Onlar sadece birer yapı malzemesi değil; yaşanmışlığın ve unutulmuşluğun somutlaşmış halidir.

Kale avlusunda yürüyorum. Ayaklarımın altında, bir zamanlar zırh seslerinin ve at kişnemelerinin yankılandığı toprak var. Şimdi burada sadece sessizliğin o kalın, ağır sesi hüküm sürüyor. Otların arasında, paslanmış bir demir parçası buluyorum; küçük, önemsiz bir kalıntı. Ama zihnimde, o parça birdenbire, büyük bir savaşın son anına ait bir detaya dönüşüyor.

Duvarlara dokunuyorum. Soğuk ve pürüzlü. Bu kalınlık, içeride tutulan sırların ve dışarıda bırakılan tehlikelerin kanıtı. Pencere boşlukları, yüzyıllardır sadece rüzgârı ve bulutları içeri almış. Eskiden, o dar aralıklardan bakan bir göz, ufukta beklenen düşmanı ya da özlenen sevgiliyi arardı. O bakışların ağırlığı, havada asılı kalmış gibi.

Buraya bir zamanlar krallar, şövalyeler, hizmetkârlar sığındı. Her birinin heyecanı, korkusu, sevinci... Hepsi bu taşın sessizliğine gömüldü. Tarih, sadece kitaplarda yazılı değildir; o, bu taşın damarlarında donmuş bir kan gibi bekler.

Şimdi güneş, kale burçlarının tepesine vuruyor. O eski, görkemli yapı, bu yavaş akan zamana rağmen hâlâ dimdik ayakta. Bir anlığına, o eski gücü, o bitmeyen direnişi hissediyorum. Eski bir kale. Geçmişin, asla tamamen kaybolmayacağını fısıldayan abidevi bir anıt.