Erimeye Yazgılı Mutluluk

O, kısa ömürlü bir hediye. Avuca sığan, tatlı bir serinlik yalanı. Yazın tam ortasında, asfaltın buharlaştığı bir öğle sonrası, dilin değdiği an başlayan o buzlu şölen... Her damlası, sıcaklığa meydan okuyan bir isyan fısıltısı.

Rengi fark etmez; ister çileğin utangaç pembesi olsun, ister çikolatanın derin, kadife karanlığı. Hepsi, bir anlığına dünyayı durduran o çocuksu neşenin taşıyıcısıdır. Onu yerken, zamanın önemini yitirirsin. Tek bir odak vardır: Aşağı doğru koşan, yapışkan tatlılığı, ellerine bulaşmadan yakalamak. Bir tür tatlı telaş, bir zaman yarışı.

Dondurma, aslında bir vedalaşma pratiğidir. Henüz tadını tam anlamıyla çıkaramamışken, kenarlarından süzülmeye başlar. Acele etmen gerektiğini, bu anın kalıcı olmadığını sana fısıldar. Erir, akar ve biter. Geride bıraktığı sadece parmak uçlarında kalan minik bir tatlılık izi ve dudaklarında donmuş bir tebessümdür.

Bu yüzden değerlidir. Çünkü o, en güzel anların, en coşkulu yazların, kaçınılmaz sonunu en tatlı şekilde sunan, erimeye mahkûm bir mutluluktur. Her yalayış, hem bir başlangıç hem de bir bitişi kutlar.

Hüseyin TURHAL