El Feneri: Karanlığın Bekçisi

Soğuk, silindirik gövdesi avucuma oturduğunda, bir ağırlık hissederim. Bu sadece metal ve pil yığını değil; bu, güvenin somut hali. O, karanlığın en koyu, en yoğun olduğu anlar için bekletilen o son çare.

Normalde sessiz, kenarda durur. Bir çekmecenin derinliklerinde, bir rafın arkasında... Kimse umursamaz, ta ki elektrikler kesilip dünya bir anda nefessiz kaldığında. İşte o an, o metal boru önem kazanır.

Düğmesine bastığım an... O anlık tereddüdün ardından gelen o anlık, yoğun ışık huzmesi. Bir kılıç gibi, karanlık perdesini yırtar. Işığın düştüğü yerde, belirsizlik sona erer; eşyalar, gölgeler değil, yeniden şekil kazanır. Duvara vurduğumda, tüm oda sanki bir spot ışığı altına alınmış sahne gibi daralır.

O dar, sarı ya da beyaz ışık demeti, bir rehberdir. Bodrum katının ürkütücü derinliklerine inerken, kayıp bir şeyi ararken ya da sadece bir merdiveni bulmaya çalışırken... O, her zaman doğruyu gösteren, paniklemeyi engelleyen sadık bir arkadaştır. El feneri, sadece aydınlatmakla kalmaz; aynı zamanda en beklenmedik anlarda bize, her zaman bir çıkış yolunun olduğunu fısıldar.

Hüseyin TURHAL