Bir Fincan Kahvenin Arkasındaki Yorgunluk

O an gelir; parmaklar kupanın sıcaklığını arar, oysa avuç içleri günün soğuğunu biriktirmiştir. Kahve, bir mola değil, zoraki bir duraksamadır aslında. Dışarıdaki dünya hızla akmaya devam ederken, sen o küçücük seramik dairenin içinde kendine bir sığınak yaratırsın.

Dumanı, havaya karışıp kaybolan düşüncelerin gibidir. Ulaşılmaz, tutulamaz ama varlığı hissedilen. O ilk acı yudum, dilinin ucunda biriken bütün pişmanlıkların ve yetiştirilememiş işlerin kısa bir özetidir.

Her şey, o küçük fincanın etrafında döner: Sabahın erken alarm sesi, trafikte sıkışıp kalmış sabır, yarım kalan konuşmaların yükü, sırtına yerleşen o görünmez ağırlık. Kahve çekirdeğinin kavrulmuş kokusu, sana, ne kadar çok şeyi tükettiğini fısıldar; zamanı, enerjiyi, hatta neşeyi.

Burası, sadece birkaç dakikalık, zorla kazanılmış bir nefret molasıdır. Bakışın boşluğa sabitlenir; ne masadaki dağınıklığı, ne de camdaki yansımayı görürsün. Sadece kahvenin ılık karanlığı vardır. Ve bilirsin, o son yudum bittiğinde, fincanın dibinde kalan koyu telve gibi, yorgunluk da tekrar vücuduna çökecek, ama şimdi, şimdi sadece durman gerekiyor. Bir sonraki hamleden önce, bir saniyelik soluklanma.