Ben çok sevgili bir çocuktum. Köyüm olan Alaşehir Horzumalayaka’da ilkokul olmadığı için tahsil gördüğüm Alaşehir Horzumkeserler İlkokulu’ndaki öğretmenim benim numaramı söyleyip kürsüye çağırırdı ve bana her sabah bir şiir okuturdu. Numaram 150 idi. ‘‘150 Kazım Ertürk’’ deyince hocanın yanına geliverdim. Öğretmenim Mehmet Kutluay bana: ‘‘Oğlum Kazım, oku bakalım bize bir şiir.’’ dedi. Ben de okumuştum:
‘‘Köyüm! İki yanı sarp yokuşlu, suları boşa akışlı! Yıkık köyüm, viran köyüm. Alt tarafı düzlük çayır, üst tarafı yeşil bayır… Hangi şeyden gördün hayır? Altı asır duran köyüm! Evlerinin dizisiyle, bu haliyle mazisiyle…
İniltili sızısıyla, beni kalpten vuran köyüm!’’
diye şevkle dizeleri haykırdım. Öğretmenim Mehmet Bey de: ‘‘Alkışlayın Kazım’ı, aferin Kazım!’’ demişti. Sınıf alkışlarla yıkılmıştı. Yine Horzumkeserler’de okurken vefatının 7. yıldönümünde Atatürk’e matem türküsü okuduğum gün aklımdan hiç silinmez. Yıl 1945… Atatürk aramızdan ayrılalı 7 yıl olmuştu ve Horzumkeserler Köyü İlkokulu’nda okurken Atatürk’e matem olarak yakılan türküyü okumuştum:
‘‘Atam! Yedi yıl oluyor yürekler dertli. Vatan hasretinle yanıyor Atam! Yirmi milyon sınırdayız sesteyiz! Kutsal anavatan için besteyiz! Şimdi tecrübeli, şimdi ustayız! Vatan hasretinle yanıyor Atam!’’
O anda birden gözlerim dolmuştu. Çok duygulanmıştım. Birdenbire içimi çeke çeke ağlamaya başlamıştım. Zira o anda çocuk belleğimin kıvılcımları içinde birden o soğuk günü hatırlamıştım. O soğuk günde babam kendini bilmez halde eve bir giriyor, bir çıkıp kendini sokağa atıyor:
‘‘Atatürk babamız ölmüş ey ev halkı! Milletimiz babasız kaldı, biliyor musunuz?’’ diyordu hıçkırarak…
Babamın bu halini gören annem ve evin çocukları olarak bizler de başlıyorduk ağlamaya…
Atatürk’ün neden babamız olduğunu, Türk milletinin neden babasız kaldığını bilemiyorduk elbet o yaşlarda… Lakin yine de onun için ağlamıştık.
Ben adeta okulun bülbülüydüm. Ne zaman bir şiir okunacak olsa, ne zaman bir türkü okunacak olsa hep ben öndeydim.