Adapazarı Arifiye’den trenle köyüme doğru giderken kompartımanda bir kızla aynı yerdeydik. Kız da Bozüyüklüymüş. Tren Bilecik’ten kalkıp Bozüyük’e doğru yaklaştığı esnada kız çantasını ve bavulunu toparlayıp eline aldı. Ben de dokunsalar az daha çocuklar gibi ağlayacaktım. Eee yolculuk esnasında onunla tanışmıştım ve beraber güzel sohbetler etmiştik. O zamanlar ben de 20’li yaşlarıma giriyordum. Ben de kıza:
‘‘Nereye gidiyorsun yahu, daha karpuz kesecektik, ben seni daha köyüme götürecektim, anamla tanıştıracaktım.’’ Dedim. Kız tebessüm etti ve: ‘‘Hadi hoşça kal, seninle tanışmak güzeldi. Sen sempatik bir delikanlıya benziyorsun.’’ dedi ve trenden süratle indi. Ben de yanımla bulunan kelterdeki meyveleri hışımla trenin penceresinden dışarıya doğru boşalttım ve peşinden de kelteri de aşağıya doğru hınçla fırlattım. Sonra birden tren harekete geçti ve ben de hıncımdan kompartımanda uyuyakalmışım. Kız uykumda bile rahat bırakmamıştı beni. Kızdan kaçıp kurtulmaya çalıştığım bir rüyanın içinde sürükleniyordum. Sayıklayarak gözlerimi açtığımda kıza olan hırsımdan düştüğüm yorgun halden hiçbir şey düşünemez durumdaydım ama yine de ağzımdan dökülüveren mırıltının anlamını açık seçik kavramıştım. Yapraklarla bulutlar arasında bir bağlantı kurmuştum hemen ve kızla ormanda dolaştığımı, gölün kıyısında ona rüyamı anlattığımı düşlemiştim. Üzüntüyle birbirimize bakıp bulutları seyre dalıyorduk. Hafif, kuşkulu bir sesle: ‘‘Kendimize ihanet etmeden bu acıdan kurtulmamız zor cancağızım.’’ diye fısıldıyordum. Sonuna dek masum kalacağımız umuduyla kalkıp gökyüzüne bakmak için trenin penceresine gidip, alnımı cama yaslayarak yalnızca gözlerimle kalıvermiştim. Uyurken düşüncelerim, uyandıktan sonra bakışlarımın derinleştiğini hissettim. Yoksa niye o kadar dalgın olabilirdim ki?