Yedioluk köyünün üzerindeki o yüksek tepe, bugün de sessizliğini koruyor. Aziz Dede’nin türbesi, Anadolu semalarına uzanan manevi bir fener gibi, zamanın ve dünyanın gürültüsüne aldırmadan parlamaya devam ediyor.
Dede, 25 Nisan 1966'da bu dünyadan göçmüş olsa da, o, Hakk'a yürüyerek aslında ebediyete karışmıştır. O, yalnızca bir köyün, bir ocağın Dede'si değil; insanlığın ortak vicdanının, doğruluk ilkesinin ve karşılıksız sevginin yaşayan bir anıtıdır.
Romanımızın sayfaları kapanırken, arkada kalan sadece basılı harfler değildir. Arkada kalan, Dede’nin o son nefesiyle bizlere bıraktığı bir yaşam felsefesi ve bir taahhüttür.
Mirasın Dili
Aziz Dede’nin hikâyesi, dilden dile, gönülden gönüle aktarılan bir ilahi gibidir. O, sözleriyle, kerametleriyle ve yaşam biçimiyle tek bir şey söylemiştir: İnsan olmanın onurunu koru.
Kapı kilitli odadan çıkışı, bize özgürlüğün dört duvar arasında değil, ruhun sınırsızlığında olduğunu fısıldar.
Hastalara verdiği şifa, bize kalp temizliğinin ve dürüstlüğün bedensel sağlığın ön şartı olduğunu öğretir.
Erenler Sofrası, bize paylaşmanın ve birlik olmanın en büyük zenginlik olduğunu gösterir.
Yazarın Son Çağrısı
Bu roman, Hüseyin Turhal olarak benim, Aziz Dede'ye ve onun temsil ettiği kadim değerlere olan bir saygı duruşumdur. Kitabı bitirip son sayfayı kapattığınızda, o yüksek tepenin rüzgarını yüzünüzde hissetmenizi diledim. O rüzgar, Dede’nin size fısıldadığı son nasihattir:
"Karanlıkta kaldığında, elini uzatıp bir mürşit arama. Işık sensin. Doğruluktan ayrılma, Işık Hiç Sönmez."
Çünkü Aziz Dede'nin mirası, ne bir türbenin taşında ne de bir keramet hikayesinin ezberindedir. O, sadece senin kalbindeki iyilikte ve senin sözündeki dürüstlüktedir.
Işık sönmedi. Dede, yaşıyor.
SON