Abuzer ve İmitasyon Hazine
Bölüm 15: Sonsöz (Huzur ve Ders)
Sonbahar rüzgârları Adıyaman'ın köylerinde ıslık çalarken, Abuzer tarlasını sürüyordu. Yeni traktörünün güçlü motor sesi, eskisine göre daha ritmik ve daha güvenli geliyordu. Bu ses, sadece mekanik bir gürültü değil, yeniden kazanılmış bir hayatın marşıydı.
Abuzer, yaşadığı macerayı sık sık düşünürdü. Şevket'in sahte haritası, yalanları, 1 milyon liralık kaybı... Bunlar, hayatının en karanlık ve aynı zamanda en öğretici dönemiydi. O, sahte altının peşinden koşarken, asıl değerli olanı kaybetme noktasına gelmişti: Onurunu ve emeğini.
Tarlasının ortasından geçerken, eski meşe ağacının dibine baktı. O noktada, artık ne sahte heykeller ne de gizli telefonlar vardı. Sadece verimli, işlenmiş toprak kalmıştı. Abuzer, artık biliyordu ki, toprağın altında yatan tek gerçek zenginlik, dökülen terin karşılığı olan bereketti.
Köy halkı, Abuzer'i artık bambaşka bir gözle görüyordu. O, sadece bir mağdur değil, kurnazlığa karşı dik duran, saflığıyla bile adalete hizmet eden bir kahramandı.
👮‍♂️ Müdür Tayfun'un Düşünceleri
İstanbul’da ise Emniyet Müdürü Tayfun, Şevket dosyasını kilitlediği dolabın önünde duruyordu. Dosyanın üzerinde, "Tilki Kapanı – Başarılı" yazıyordu.
Tayfun, bu davanın kariyerinin en ilginç vakalarından biri olduğunu düşünüyordu. Şevket gibi uluslararası bir dolandırıcıyı, modern teknoloji veya karmaşık finansal izler yerine, Abuzer gibi saf bir köylünün kalbindeki adalet arzusu sayesinde yakalamıştı.
"Bazen en güçlü delil, en basit dürüstlüktür," diye mırıldandı Tayfun, Komiser Murat’a. "Şevket, Abuzer'i hesaplarına katmadı. Ve bu, onun sonu oldu."
Tayfun, masasının üzerindeki Abuzer’in gönderdiği küçük, el yapımı tütün kesesine baktı. Bu, Abuzer'in ona bir teşekkür hediyesiydi. Tayfun gülümsedi. Adalet bazen büyük paralarla değil, küçük, samimi bir hediye ile de taçlanabilirdi.
🏡 Sonsöz
Abuzer, gün batımında traktörünü park etti. Üzerindeki işçi tulumu kirliydi, yüzü topraktan kararmıştı. Ama gözleri berrak ve huzurluydu.
Evine girmeden önce, ahırına uğradı. Yeni aldığı hayvanlara yem verdi. Sonra gökyüzüne baktı. Yıldızlar, tıpkı o meşum kazı gecesindeki gibi pırıl pırıldı, ama bu kez üzerlerinde bir dolandırıcının gölgesi yoktu.
Eşi, Abuzer'i kapıda karşıladı. "Geç kaldın," dedi.
"Geç kaldım," diye yanıtladı Abuzer, "ama geri geldim."
Abuzer, yemeğini yerken ailesine, "Bütün o altın ve heykeller sahteydi," dedi. "Ama kaybettiğimiz itibarımız ve dürüstlüğümüz, Allah'a şükür, gerçekmiş."
Abuzer, bir daha asla zengin olma hayali kurmadı. O biliyordu ki, en büyük hazine, insanın tarlasında değil, kalbinde saklıydı. O, saf, temiz bir köylü vatandaş olarak kaldı.
Ve Adıyaman'da, tarlasında sahte hazine bulan, ama gerçek adaleti getiren Abuzer'in hikayesi, dürüstlüğün en büyük servet olduğuna dair bir efsane olarak nesilden nesile fısıldandı.
SON