Çatlayan Karanfil
kirpiðimin yasýndan sen düþtün karanlýðýn ortasýna
yine hangi sabahýn boynuna
hýçkýrýðýmý düðümleyeceðim
bu yalnýzlýk diz boyu bildiðin gibi deðil
elini kalbinin üzerine koy
ve gözyaþlarýmý dinle
gecenin hüznünde sönük yýldýzlar geçimi
yýkýlmýþ umut harabelerinde
bir uzak var ki kendimce
bize ait olmayan
ve hiç baðýþlayamadýðým
hatýrladýkça acýtýyor içimi
hatýralarýmýn küllerinde ateþten gözyaþlarý
yitip gidiyorsun kalbimin sularý çekilince
ve kundaklanýyor acýn
sonsuz kere yalnýzlýðýmýn beþiðine
bir kuþun uçmasýnda
ve baharýn o âmânsýz muþtusunda
bozgun vakitlerin yorgunuyum
gülüþüm maðrurlaþýr
sýrtýmda ki býçak izlerinde
henüz altýn çaðýnda yaþamýn
ve henüz buðusunda bir ayrýlýðýn
yüzümde hatýralarýn hüznü
bir kavuþma kuraklýðýnda
ve günü geçmiþ bir þiirin çaresizliðinde
kimin harcýdýr yaðmurlarý biriktirip beklemek
göðsümde çatlýyor yine bir karanfil
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.