son kuşlarıydı kalbimin bunlar

kursaðýmda kalan sevinçmidir sýlâ
geçtikçe büyüyen yaramýdýr vakit
ciðerimi kör býçak gibi deþen
sonsuz bir sükut mudur yoksa zaman dedikleri

akþam olmaya görsün
silinir umutlarýmdan göðün bütün mavisi
akþam olmaya görsün
ay yüzüne düþer b/ölünen uykularýmda
ki
en güzel rüyadýr
“hiç görmediðim”
sensizliðin adýna ölüm dedikleri

gözlerimi kýsýp ardýndan baktýðým
þehirlerin arka yüzünde
gölgeme dahi yabancýlaþýp kýrýldýðým
söyle kaçýncý yalnýzlýðýmsýn
kendime bile anlatamadýðým

yol ve yalnýzlýk bir buluþmadýr
ve çok sevmekle baþlar her acý bilesin

uçuruma düþen bir kalbin sesidir artýk her nefesim

eksik olmaz hüzün hiç þah damarýmýzda
kime sorsam
artýk annemde yok
bu yüzden mi hep soðuk ve de yorgun ellerim


yerli yersiz bir aðlamak doluyor gözlerime
duymasan
sen artýk
görmesende olur

ne günler o eski günler
ne dürüstçe sevmek artýk o kadar heybetli


sar beni içi kanamýþ bir türküye
içimi deþer gibi
bir tütün de sen bas göðsüme



kendi kalbinden önce ölebiliyorsa insan
kanatlarýný dürmüþ
rüzgarda süzülen kuþlarý düþün

düþün
ki

son kuþlarýydý kalbimin bunlar


Sosyal Medyada Paylaşın: