Ah!
yetkin bir ünlemin z/arifliðinde susuyoruz
zaman ve ben
iyi bildiðimiz bir duygu aslýnda
susarak k/araladýðýmýz harflerden bir uzaklýk esiyor penceremize
sýzým sýzým sayýklarken mekan umutlarýmýzý
-ve gizleyerek birbirimizden kederimizi-
ömrümüze ekliyoruz kerpiç saraylarýn dumansýz bacasýndan sýzan
rüzgarýn ýslýðýný...
yetkin bir ünlem kendini hançer gibi sýnýyor yürek yerimde
’insan kardeþlerim!!!!!!
giderek alýþýyoruz ölümün suretine!!!!’
farkettim ki
içime atmaktan yoruldum herkesi
herkes konuþurken susmaktan
ölüp ölüp dirilmekten yani!
acýsý acýma eþ ikindileri
üzerine yoksulluk elenmiþ anýlarýyla baþ baþa býrakýp
gidiyorum kendimden soyunarak kederi
giyindiðim ne varsa yürekten baþlayarak
turuncu akþam üstlerinde bekleyiþlerimi babamý
iðde kokularý arasýnda
dünyayý teðet geçen çocukluðumu
dahi!
bir bir yakýyorum içimde ki kalabalýðý
sorularý yanýlgýlarý yanlýþlarý
kapanmayan yaralarý
alnýnýn eðrisinde mizan kuran
üþümekten korkan
hikayesinde öteki olmayan
dili kurþun kalemi þiddet olanlarý misal!
lakin;
içime düþüyor hala serçelerin avazý
yankýlanýyor körpe seslerinde ki ninni
kertiyor dolunay ölüm cemresini gagalarýna
buz tutan bakýþlarýnda sobeleniyor
ahir zaman suskunluðum ah...
Tanrým!
kanatlarýna kar toplayan kuþlarý ben mi çizdim
salkým söðüt dibine
ki bu kor neden kirpiðimden damlýyor avuçlarýma
viran umutlar üþürken semada
yenik düþüp
yýlgýn harflerle dönüyorum kendimden yürüdüðüm yollarýn baþýna ...
’her ölümün adý neden mazlumdur’ diye soruyorum aynadaki aksime
y/aralanýrken analarýn soluðu kurþuni aðýtlarla...
sonra
bildiðin günah çýkarýyorum iþte
masallarýnda vurulurken çocuklar
aldýðým soluða lanet edip
aldýrmadan sürc-ü lisan lügatime
zemheriye sýðýnan ninnilere kucak açýyorum yeniden...
ve biliyorum þavký dahi vurmayacak avazýmýn
aymazlarýn tenine
ve yine biliyorum ki
tekerrür öykünmeleri sýzarken tarihin daraðacýna
pejmürde umutlarýn celladý olacak bu avaz avaz sessizlik!
Hazal Karadað