alýp veremediðim bir þey yok kendimle
kendimden alýp baþkasýna verdiðimde
ve bir rüzgar esip penceremden
ve az sonra geçince
tülün yýpranmýþ yüzünden
o an yaka paça eder beni eski bir üþümüþlük
oturup beraber aðlarýz serçelerle
az kullanýlmýþ bir þiirin tam da göbeðinde
çok suskunluk
çok acý barýndýrýr gözlerde
alýp veremediðim bir þey yok kendimle
kendimden alýp baþkasýna verdiðimde
hüznüme eþ bir çift göz görsem
bir çift göz beni görse
sakallarýmý sürerdim yüzüne
sakallarýmý yüzüne sürerdi
sakallarýmda
denizin içinden geçen rüzgarýn uðultusu
içsel bir kanamanýn sukutu
deniz kokardý yüzü
yüzü yüzüme deðse
deniz kokardým
ki içimdeki aþk
salya sümük
kýsa donlu bir çocuk
çocuðun acýyla aðlardý
hiç aldanmadan yaþadým sanýrdým
kendime ve sana
hiç aldýrmadan
aðladým
arar durur gözlerin kendini þiirin içinde
þairin içindedir kendin
ve kadýnýsýndýr bir þairin
hala soruyorsan kim bu diye
ne diye
yok öyle bir þey
aþk diye
ve alýp veremediðim bir þey yok kendinle
bu acýlar
hala yar’a’m dan hediye ...