Aslýnda kimse gitmek için sevmemiþti.
Ve kimse aðlamak için gülmemiþti.
Bilmezsiniz aslýnda,
Çoðu gece ölü topraklarla seviþtiðimi.
Ve dudaklarýmda titreyen yaðmurlarýn günahlarýna kendimi ortak ettiðimi.
Þehrin, duvarlarýn, gözleri çatlamýþ insanlarýn zihninde öldüðümden beri
Kaç defa kurbaný oldum merhametsiz yüreklerin can damarýna.
Ellerim titremeye ve kalbim sýzlamaya yemin etti.
Ýlk o günden beri...
‘’
Kara kalemle yazýldý ardýmdan gelen duvarlar.
Zaman bir hayli geçti artýk.
Kuruyan gözlerimin ve çatýrdayan kemiklerimin son iç çekiþleriydi.
Gözlerinin musallasýnda kendimi teslim ediþlerim.
Kýzaran yüzümün ardýnda saklanýrken gerçekler
Ölüm ve sen ne kadar benziyordunuz birbirinize.
Bir yandan ürkek
Bir yandan ayaz.
Gidilmesi gereken bir kadere peþkeþ çekiyordum.
Hâk dolanýyordu etime.
Aniden
Güpegündüz çýðlýk atýyordu ellerim.
Susmaya cesaretsiz iç çekiþlerimiz(!)
Uzunca geçmekte olan bir a s ý r
Ve bir ö m ü r
Önümde defalarca tökezleyen
Kýrýk ayakuçlarým.
Nasýl dile gelirdi þâhâdét
Azabýna uðramýþken ecelin(?)
Ve nasýl terk edilir zahiri
Binlerce ruhun içinde gezinirken.
Siz söyleyin onlara
Defalarca her bedende acý olduðumu.
Ki zaten kimse inanmýyor bana.
Aðlamak geçiyor, gözlerimin aralarýndan
Düþmek ve daha çok þey!
Feryat ediyor kulaklarým
Þahidi olduðu her þeye
Bu kader benim deðildi.
Ýstemezdim gördüklerimin aynasýnda
Kýrýlýp yitirilmeyi.
S ö y l e y i n
Kaç defa çatýrdamalý âhvalim!
Ana rahminde sallanýrken…