’aralýk acýtýr dedim
dinlemedin!’
dar sokaklý þehirlerden geçiyorum
yaðmalanmýþ yalnýzlýklardan
yanlýþlýklardan sonra
ardý sýra yaþanmýþlýklardan
sonra senden
en son kendimden
geçip gidiyorum...
serseri telaþlara yataklýk ediyorum
umarsýz anlamsýz
olsa olsa kifayetsiz bir keder diyorum
olsa olsa
kader!
aklým çatlýyor kýrk yerinden
kýrýk uçlu kalemlere asýyorum fikrimi
sayfalar dolusu kusuyorum
küsüyorum
kesiyorum saçlarýný çocukluðumun
en fazla bir kez daha ölür diyorum annem
en fazla
gözümden düþüyorum
tabiri caiz olmuyor hiç bir gidiþin
hiç bir geliþin yeri yok býraktýðý boþluða
hiç bir sen biz etmiyor artýk
ve hiç bir bizin içine sýðmýyorum ben
kýrdýðým aynalara asýyorum yüzümü
yüzsüzlüðünü yamalýyorum yedi yerinden
yarýyorum göðsünü kendini bilmez gecenin
dizlerimin dibine çöküyorum
çýkýyorum içinden kimsesizliðinin
kimsesiz kalýyorum
zaman sürgün
zaman kayýp
zaman iki dudaðýnýn arasýna sýkýþmýþ demli bir sancý
bir yol üstü selamý
soðuk bir merhabanýn adý
zaman aralýk...