İnsan lazım...

Öylece durdum kalabalýðýn arasýnda.

Ýçi binlerçe duygu dolu bakýþlar ile,
insanlarýn yüzüne teker teker baktým.

Nekadar boþ insan varmýþ bu þehrin içinde?

Çýkarsýn beni birileri artýk bu karanlýðýn arasindan.

Küçük bir çocuðun en sevdiði oyuncaðý , parmaðý ile gösterdiði gibi,
göstersin birileri bana bu þehrin en temiz ve en masun bölgesini.

En samimi duygular ile , sýmsýký tutsun birileri elimi.

Birileri baksýn artýk þu gözlerime.

Aþk ile bakmasýn ama.

Dost gibi de bakmasýn.

O bakýþta bir tek insanlýk olsun.

O bakýþ inandirsin beni insanlýðýn bir yerlerde saklý olduðunu.

Bana aþk lazim deðil.
Aþýðým deyipte acýmasýzca terk edenleri çok gördüm çünkü.

Bana dostluk lazim deðil.
Dost gibi görünüp arkamdan düþünmeden kuyu kazanlari da gördüm çünkü.

Bana ne lazim biliyor musunuz bu þehrin yalnýz ve mutsuz insanlarý?

Bana bir tek insan lazim...

Sosyal Medyada Paylaşın: