Kim bu akþamýn kýzýllýðýnda,feryad eden kim ?
Banamý aðlýyor bilmem,
kendi ruhumdan üfürülen nefesim !
Kaldýrýmlarda mecalsiz bir inilti
Güneþ belli ki bana yorgun
Küsmüþ baba kokan iðde, aðaçlarýnda kuþlar...
Ihlamurlarda rüzigâr susmuþ
Vav gergefinde daralmýþken zaman;
son bir cümleyi telaffuz etmeye mühlet ver,
Ey Er Rahman !
Ne çare,
ötelerde sitaresi sönmüþ solgun didârýmýn
Belli ki,öznesini yitiren bir hikâyenin sonundayým
Memleketimin,tarla baþlarýnda dikili sögüt gölgesi kadar,
serinliyor ayaklarým...
Dingin eþkiya misali;
hücrelerinden firar ediyorken kaným,
Kýrýlmýþ ömür penceremde,kýsýlýyor göz kapaklarým.
Heyhat !
Yükü aðýr bu ayrýlýklarýn...
Kýrýþmýþ ruh elbisem,
Göç telaþýnda terliyor alným
Henüz yüreðimde tükenmemiþken takâtim;
Lafzýn ile dola dillerimi,
Ey Er Rahim !
Çocuklarýn anne diye aðladýðý savaþlarla,
Merhametsizlikten,karnýna taþ baðlamýþ dünya!
Mazlum çýðlýklardan,kurumuþ dudaklarýmdaki sesim
Ey;
iki doðunun ve iki batýnýn Rabbi !..
Çift tarafa düþmüþ,sana iltica ediyor ellerim...
Varsýn suyu bulutlar,
yaðmurlarý toprak içsin
Ve dahi cümle masivadan candan vazgeçtim
Yetiþ kelime-i þehadetim !
Bana,bir sen gereksin
Sen ki; kilitlenmiþ yeþil kapýlar üstünde yazýlý,
bir mýsralýk veda þiirimsin
Halâ umudu süzerken gözlerimde ferim,
Kelâmýnla haþreyle beni;
Ey Errahmanirrahim !...
Muharrem KÜÇÜK
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.