şizofrenik düş'üşler

’ki ben
devrik cümlelerin
kanlý býçaklý sevdalarýnda yitirdim ellerimin masumiyetini

adýn duam deðil bundan böyle
biraz zanlý artýk yazýlmamýþ bütün þiirler
biraz yasaklý’

sonbahar yaðýyor mayýsýn saçlarýna
kýrýk toprak rengi bir hüznün eteðine dolanan tebessümleri
göðe ekiyor kýrlangýçlar

yaðmur yaðmalý diyorum
yaðmur
yaðmalý

sonra
yabancý bir ýslýðýn peþine düþüp gidiyor sesim
tanýmadýðým
eþgali belirlenemeyen türküler söylüyorum


akþamlar zor geçiyor bu kentte
kuþlara özeniyorum
kanatlarýmý yokluyorum sonra
yoruluyorum yokluðumdan
tabiri caiz küfürler savuruyorum aklýmýn oyunlarýna

yüksek bir uçurumdan atýyorum kurulmamýþ düþlerimi
çýðlýk çýðlýða bir sessizlik
bir bensizlik ki
sorma

ölümlerden ölüm beðeniyorum

ne gidebiliyor
ne ölebiliyorum

sonra
tarihsiz bir geceyi
cumartesiye deviriyorum


yüreðimdeki yýrtýklarý yamalayýp
çarþaf çarþaf seriyorum bedenimin üstüne
akla zarar
fikre ziyan
ve zehir zemberek isimler koyuyorum
annemin doðurmadýðý çocukluðuma

sonra

sonrasý
kara bir kýþ’ýn ayak izleri

sonrasý izdiham...

’bu yazýlanlar kayýtlara geçmemeli diyor içimden bir ses
daha Ýstanbul’u karþýmýza alýp
sesi sana
rengi bana benzeyen
þiirler yazacaðýz’