ESKİDEN BİZ

Aðýttýr sevdalarýmýz ,ayrýlýktýr.
Gözlerde yaþtýr umutlarýmýz aktýkça.
Gülen gözlerimiz vardý yokluklar içinde.
Biz vardýk hiçbir þeyimiz olmazsa da.
Kendi yaptýðýmýz oyuncaklarýmýz vardý telden,aðaçtan.
Paylaþýrdýk sen,ben ,o,bu,þu yoktu ve mutluyduk.
Çimenlerin üzerinde hikayelerimiz vardý anlatýlan.
Ceplerimiz beþ parasýzdý kol kolaydýk biz.
Hiç karþýlýk beklemeden severdik bir birimizi.
Öðretmenlerimiz vardý bizim öðretmenlerimiz.
Bazen baba yada anne gibi severdi bazende döverdi sevgiyle.
Ama onlar bizim öðretmenlerimizdi bizdi onlar o zaman biz.
Sevmeyi anlatmadýlar bize gösterdiler karþýlýksýz.
Þimdi yaþýyorsak sevgiyle siz öðrettiniz..
Yarýnlara umutlarýmýz vardý hiç tükenmeden..
Çocukluk yaþayamadan çalýþmayý yaþadýk yüksünmeden.
Deniz görmedik tatil yapamadýk.
Irgatlýk yaptýk çocukken tarlalarda ama mutluyduk.
Yer sofrasýnda paylaþtýk yemeðimizi ayný tepsiye kaþýk salladýk iþtahla.
Topraðý üstüne býrakýp kendimizi deliksiz uyuduk.
Sýcaðýn yakmasýna aldýrýþ etmeden ufacýk gölgelerde teselli bulduk.
Gecelerimiz hiç olmadý bizim çocukta olsak.
Mutluyduk her þeye raðmen biz büyük bir aileydik.
Yokluklara beraber göðüs gerebiliyor duk hep birdik biz.
Baþýmýzda Babamýz vardý Annemiz vardý bir çýnar gibi.
Fark etmemiþiz büyüdüðümüzü olðunlaþtýðýmýzý görememiþiz.
Þimdi gidenleri düþünüyorum zamanlý zamansýz.
Hasret var özlem var gidenlere ama yoklar onlar...
Gitmeleri beklemek ne kadar anlamsýz.
Varken kýymetlidir onlar .....
Aðlamalar fayda vermez sonunda .
Zamana ayak uydurmak derken mutluluðu unutmayýn.
Sevmek karþýlýk beklemeden sevmek.
Paylaþýrken hesapsýzca paylaþmak.
Hep kucaklamak hasretle hayatý tümüyle.
Bir sofranýn etrafýnda ayný tepsiden yemek gibi.
Aðýtlarýmýzda biz varýz sevdalarýmýzda biz.
El ele gönül gönül le yaþadýk hepimiz.
Þimdi hazan yapraklarý gibi daðýldýk dört bir yana.
El elden uzak dil dilden kopuk gönüller hep kýrgýn þimdi.
Yarýnlarýmýzdan umutlarýmýz bu muydu bizim.
Dünlerimizi özlemedik mi hiç mi geçmiþi yad etmedik.
Bir dönüp geriye hatýrla yaþananlarý.
Dün onca yokluða raðmen mutlu olan bizler.
Þimdi neden mutsuzuz bir soralým kendimize.
Hadi dönelim biz aðýtlardaki mutluluðumuza göz yaþlarýmýza.
Kimselere demeden haber vermeden biz bize.
Gidelim geçmiþimize bu günü yaþarken ara vermeden.
Kol kola omuz omuza birlikte yaþamaya dostça ne dersin.
Göz yaþlarýnda umut vardýr,sevdalarýmýzda aðýt.
Sen, ben, o,bu yok biz varýz eskide kalsa da biz varýz umutla yarýnlara...


Mehmet DEMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın: