aklýma düþen yýldýrýmlar yaktý fikrimin masumiyetini
þimdi ne zaman seni düþünsem
yerle yeksan bir baharýn cenazesi kalkýyor yüreðimde
hiç bir mevsime tekabül etmiyor þimdilerde bahar
salkým saçak bir kýþ’ýn koynunda uyutuyorum çocukluðumu
saçlarým ellerinden uzak
saçlarým ayaz
ve týka basa bir sessizlik meydanlarýnda fikrimin...
nereye gideceðini bilmeyen
trenler geçiyor kafamýn içinden
hiç bir durakta sen inmiyorsun!
saðým solum
lacivert bir hüzün
sen bilmiyorsun
aðrýlý nisan akþamlarýnýn
geceyle hesabýný!
ve hesapsýzlýðýný gidiþlerinin
her defasýnda
benim bu soysuz bekleyiþlerimi
sen bilmiyorsun..
saat bilmem kaçý gecenin
aðýr aksak bir türkü yapýþýp kalýyor dudaðýma
adýn
hafýzamda iflah olmaz bir yara
adýn
kangren bir þiirin
yatalak öznesi
ardý sýra unutuyorum sonra
seni
beni
bizi
bir de
ne zaman gittiðini...
’’her yürek savaþýnda
kendi daðýmý kurþunladým ben
senin ölümsüzlüðün
teferruattý’’