Eski yeni þiirler okunurken
ahitler nasýlsa
tanrýnýn evinde döküyorum içimi
kaç günah ve acý büyütüyorum dünyaya
her biri kimliksiz çocuk…
nerede yitirdik zamaný
kaldýrýmlar Arnavut
caddeler kaçak
kaç sokak lambasý yaðmur ýslaðý
þehri yýkar söz saðanaðý
gözlerim bu yüzden bulut kaçkýný…
dudaðýmda bekleyen þarký
g/dök/yüzü/nü dökerken a/ð/hla
sen saçlarýmý al göðsüne rüzgâr
savur yelesinde bedelini ödediðim yýllar
habersiz kaç söz cenini öldürdüm
ilahi eþliðinde
dualar ettim aðrýlý sabahlar
tan hep yüzümde aðardý.
þimdi içiyorum gözlerinden þarabý
kehanetler biçiyorum kendime
ey beni bende sayýklatan yýllar
dünde kaldý öptüðüm anýlar
gelirsen müjdelerle gel ne olur
hep yanýmda kal.
farz et ben bir aðacým
gölgesine düþler baðladýðým sevgi
ne yeþilim, ne sarý, ne çiçekli
kendi ahitlerimde yazýyorum
geçmiþi, geleceði…
arsýz bir sarmaþýk gibi dolanýr ellerim
özlemek böyle bir þey mi?
hiçbir söz geçmiyor yanýmdan sensiz
gelsen, ýþýða döner yüzüm
bu þehirde kiplenir dilimiz belki.