yokluðunun sarkacý vururken geceye kendini soktu akrep daha az önce yelkovaným hüzünlü yalnýzým zifir gibi gölgeme sýðýndým… (…aþk;karanlýða hapsolmaktýr…)
yýllarýn iftirasý bulaþmýþ üstüme itiraf vakti gelmiþ;anladým… düþlerin saklambacýnda çoktan kayboldu yürek ben bu ebesiz oyunda korkarým çoktan yandým… (…aþk;teslimiyettir oyunlara…)
sen öyle uzaktan uzaða günü eklerken güne ben benden kalan küller ve solmuþ güllerle mâbedine kapandým… (…aþk;baþtan kabulleniþtir ‘tek’liði…)
dermâný yok dizimin gelip yalvarmaya ellerim þahdamarýmda bekliyorum… bir çýðlýk duysam hani kendim keseceðim önce tenimi yalayan iç çekiþini… peþimi býrakmadý Tanrý sabrýmla sýnandým… (…aþk,çoðaltýrken tüketendir sinsice…)
(…ve her aþk kendi kurbanýný yaratýr en sonunda…)
suya yazar gibi yazdýn adýmý bestelerken aryasýný zaman sustum… sustukça seni buldum… kýrýk dökük bir saat yapýþmýþ eteðime yaþatmak için beni oysa ben çoktan durdum…
savaþçý (ö.t)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem Tarhan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.