Ýmkansýzý istemedik ikimizde... Sevmekti derdimiz... Oda istedi bence...
Ben seven oldum o sakladý kendini... Sevseydi zaten aþk olmazdý... Tutkunun yanýndan geçmedik... Sahiplenmedi esti geçti sadece...
Kimden kaldýysa yaralarý iyi edemedim ... Sevgimde yetmedi , deli gönlümde yýkýp geçemedi...
El gibi de olamadým ... Boþ boþ bakan gözleri vardý... Bir türlü o umman zindanýna fer olamadým...
Düþtü... Acýttýðý yanlarýný bilir gibi ... Yeniden kanatmayý ister gibi... Bir daha eskiyi anar gibi düþtü...
Dalýp uzaklara giderdi... Uzaklarýný bir an da yakýn ederdi... Sevmiþti , belliydi... Unutmak yerine kanayan yaralarýna bakýp aþk derdi...
Sol yanýna giden elini görürdüm içim titrerdi... En son cuma ’dan sonra sevmiþtim göz ucumda... Söylemediðim her duygum bir tek ona...
Ondört’üne vuran takvimin kutsallýðýnda , en sevgiliye uðurladým O’nu... Nefesi yetmedi acýyan yanlarýný tekrar kanatmaya...
Özlediði aþk ile yolcu ettim ... Kimsesi yoktu ! Bir tek gözünden yaþ eksik olmayan o tanýmadýðým adam... Sormaya çekindiðim , vereceði cevaptan emin olduðum o yaralý adam...
Aðladý , mezarýna kapandý... Geç kalýþýna yanmýþ gibiydi... Hayýflandý...
Son bir dua ile ayrýldým... Aþk kokan o hazin mezardan...
Dönüp son bir kez daha baktým... Bendim o mezara sarýlýp aðlayan...
Yunus Özkan
24.01.2015 01:50 Sosyal Medyada Paylaşın:
Yunus Özkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.