İçimdeki baharın derin nefesini istiyorum ciğerlerimde.
Kaygısızca koşmak, var olmak istiyorum.
Varmıyım ki yok olayım.
Bıraktım hayalimdeki kuşları,uçsun içimde.
Bakıyorum ama göremiyorum sesler var evet ama işitemiyorum.
Varlık içinde yokluktayım …
Ne zor şey hüznünün sebebini bilememek.
Çığlıkların dibine çekiliyor, hayallerim aklımı kaybediyorum sanki .
Atmaya cesaret edemediğim, adımların peşinde koşmaktan kanıyor dizlerim .
Zaman durduğu yerde tüketiyor beni...
Bir insan bir insana elbette yeterdi.
Kapıyı kilitleyen de, açan da aynı anahtar değil mi..?
Bir anlık değil boğulduğum bilinmezlik..
Acısı çıkıyor sustuklarımın ; oysa ben iyiyim görünürde..
Kapıyı kilitleyen de, açan da aynı anahtar değil mi..?
Her dem bir keder, her keder bir dem oluyor insana.
Bir adım içerideyim; bir adım dışarıdayım.
Bilmem ki her seferde neden bu kadar kederdeyim?
Ne dirki bir o kadar yakın; bir o kadarda uzak kılan seni.
Herkes kendi bakış açısıyla dinler, kendine göre anlar seni.
İnsanların kendilerine göre seni koydukları bir yer olur.
İki kalbi var insanın içinde,biri ’ umut’ diyor biri ’kes’ diyor çırpındıkça.
Biri dayan diyor, biri pes diyor kaldım nefes nefese.