Unutulmuyor... seninle aldýðým nefesler. bu kadar zor olmamalýydý hasretin. saçlarýnýn telli kadar bekledim seni. Karanlýk sardý dört tarafýmý buz kesildi dört duvar Sessiz çýðlýklarým sensizliðini örtüyordu.. Pencerenin camlarýnda buðulanýrken yalnýzlýk buruþan yatak örtüsü kadar özledim varlýðýný gece bekçileri isyan seferinde þimdi gülümseyiþ maskelerimizi takalým hadi sevgili sen yokluðundan ben sensizliðinden rol çalayým
Sen beynimin en dip bölgesinde görülmeyen yolcusun.. Duraklaman imkansýz biliyorum duvarlara attýðým her çentikte ismin kanýyor Zemheri gecede sýzlýyor ayaklarým. gidiþine kimsesiz bir sokaðý andýrýyorsun giderken ardýndan mendil sallýyorum çaresizce
gözlerimi kanatýp mý gidecektin elveda deyiþinle öleceðimi bilmeden . assam kendimi gecenin süt kokan sesiyle bir damla yaþ kalýr senden geriye gidiþinle öldürdün
þimdi ölüþümü sahiplen
Remziye Taþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
remziye taş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.