Ahsen-i Elif-i Vav
Ýnsan Vav þeklinde doðar,
Bir ara doðrulunca kendini Elif sanýr.
Ýnsan iki büklüm yaþar,
Oysa en doðru olduðu gün ölmüþtür.
Küllerinden doðmuþtur Elif,
Saða, sola baðlanmaz
Yalnýz yaþar geceyi…
Kulluðun manasý Vav dadýr,
Elif uluhiyetin ve ehadiyetin si mgesidir.
O yüzden Lafz-ý ilahi Elifle baþlar.
Bilakis;
Elif kainatýn anahtarýdýr,
Vav ise kainatýn ta kendisidir.
Rab kullarýndan,
Vav gibi mütevazý olmalarýný ister.
Yobazlýðý reddeder,
Ýyiliði ve ihsaniyeti
Elif’in karþýsýnda;
Secdeye varmasýný emreder Vav gibi
Vavdýr muhabbette ki samimiyet,
Aþkla bakar Elife…
Tebessüm,
Ahseni aðlatýr.
Buðulu gözdedir, iman.
Kuru gözde, ahirettir yalan,
Ýnsan iki büklüm olunca dahi
rahat eder ana karnýnda …
Yüreðinde Elifi olmayan,
Ahseni yaþatýp,
Yaþasa ne yazar!
Boylu boyunca uzansa da
Kim rahattýr mezarýnda ?
Vavýn Elifle münasebeti ne kadar iyiyse,
kainatýn dengesi de o kadar düzgündür.
Evvelde Eliftir,
bir ilahi nefesle ahirde Vav olur kainat.
Manayý bilmeyenler Vav diyemez vay der.
Elif bir aðaç ve insan onun dalýdýr.
Azrail budadýkça nefesleri daha gür çýkar sesleri.
Her biri dal olur ve o aðaçtan beslenir.
Vav olur o aðacýn gölgesine sýðýnýr.
Aþkýn lütfe erdiði gönüllere
Muhabbetle..
4.01.2015
-Alýntý vardýr-
Aydýncan Kazaklý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Aydıncan Kazaklı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.