soyunurken en soylu hüznümüzden...
Hamide için
görünmüyor hiçbir þey ýþýklar bile
bir katil kurbanýný kaybediyor kendinden önce
yorgun oluyor demek ki ölüm bile
sokaða çýkýyor yaðmur
ama neresinden
durmadan kararan deniz
uykuya yumulmuþ gibi
ve sen
nasýldýnlara meraklýsýn
çýldýrýrcasýna sevilgen
istedin
beyaz gemiler getirsinler limanlara þiir batýmlarýnda
istedin ýþýsýn deniz
ama neresinden
bir kapý oluyorsun kapanmaya istekli
çiçekler dolaþýyor ellerinde uluslararasý
rüzgâra kapýlmýþ bir yaný
bir yaný su içmelerde inadýna
iþçi gözleri gibi samimi
bayramlar gibi acýtan
ve yüzüne doluþan çocuklar
çýkýp gelmiþler bir park kuyruðundan
mutluluk bile taþýyor çok açýnca kalbini
çýkartýp koyuyorsun þarkýlarý eski bir yataðýn örtüsüne
orada bir kadýnýn kýzlýðý yatýyordu bir zaman
sevgilim sevgilim sevgilim
bir pencereyi yalayacak güneþ seni düþünsem
alev alacak bir kurþun ellerine doðru
ama hiç bilmiyorum neresinden tutulur bir el
bir yangýnýn içinde kaldýðýnda insan
ama neresinden...
Irmak - Ocak / 2015
Deniz Pýnar’a teþekkürlerimle....