’saçlarýna kar yaðmýþ bir þiir geçti sokaðýmdan
ertelenmiþ bir zamanýn
aralýk ayazýnda’
eli yüzü sana benzeyen vedalar doðuruyorum yine
imlasýz
anlamsýz
sessiz sözsüz birazda
kýlý kýrk yarýyor içime yapýþan sensizlik
bakma!
kayýp iklimlerin saçlarýna asýyorum baharlarý
güneþi yersiz yurtsuz býrakýyorum
annemin eteðinden söküp alýyorum
çocukluðumun ellerini
kayboluyorum!
göðsüme sakladýðým kýrlangýçlarý
susuz býrakýyorum sonra
sonra
kendime kýzýyor
sana küsüyorum
...
þehre musallat olan her bulutu
ruhuma yamalýyorum ben
aðýr adýmlarla düþüyor sonra yaðmur
ellerim üþüyor en çok
bir de
seni sevmelerim
yaralar geçmiþ gibi yapýyor
gökyüzü vazgeçmiþ gibi
ve mevsim
yaz’mýþ gibi