sana tutunurken sevgilim hayat yapraklarýndan þiir düþürdüm çýkmaya çalýþýrken yaþlý gövdene iksirin nedir, bulmak istedim sonsuzluðun gövdesinde uyanmak bir namazlýk olsa da selâmým sonuna kadar dirençle
çekmek istediler ayaklarýmdan aþaðýlara aþaðýlara yüzleri dünya maskeli adamlar soytarý düzenlerle sýrtýma kendi yüklerini ve her türlü daleverelerini yüklediler unutturarak soluk soluðayken yarýþa bile girmemiþken üstelik büyük yara tacirleri ölümcül sinekleri salanlar tanrýca
düþenler, toplayamadan arkalarýndaki yýkýmý adayý oldular yaptýklarý iþlerin altýnda kalmaya yaz deðildi her zaman mevsim ama uðraþlarý her mevsimlik meyveyi yýðmaktý kendi önlerine dilenir oldu sonunda insanlar kendilerinden çýkan taamdan kemirdikçe hayat aðacýný bu ebedi kemirgenler kendinden düþtü insan
düþmek istemedim þiirden hayat düþmedi gözümden göz diktim uzaktaki yýldýzlara kement attým yakalar mýyým bilinmez bir masalýn ucundan yukarý çeke çeke kendimi ve.. eker miyim ne kadar insanca düþ varsa elimde yaklaþtýðým bütün yýldýzlara
kim bilir!
24. 12. 2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.