gözlerime kadar bulut doluyum

hayat Akdeniz’e dökülen kirlenmiþ bir akarsu gibi
ve ben bugün gözlerime kadar bulut doluyum
dokunsan yaðarým sulusepkin








ve siz yapraklar gibi dökülüþümü gördünüz
öykümü sarý türküler götürdü
oysa ben de gülerdim Kaleiçi’nin fesleðen kokan duldasýnda
bütün sessiz harfler beni beklerdi Bey Daðlarý’nýn yamaçlarýnda
Sarýsu’da denize küser Gündoðmuþ’ta güneþ açardým



þimdi
aðlayan yüzümden tutup
vurmayýn içimde kalan son kuþlarý
býrakýn gözlerimdeki güneþten beslensinler




ve siz hiç görmediniz isyanda açan ellerimi
ve bir özgürlük türküsüdür döþümdeki kapanmayan yaram
þimdi
aðrýya tutulmuþ
acil çýkýþ kapýsý tutulu yüreðimin



býrakýn
tecelli etsin yine kader dediðiniz þey
kan kaybýndan kaybedeyim gözlerimi
erken dönem sesimden alýnan bir parçayý teþhir edin
ve bir hayatý yutarken sol yanýmda büyüyen aðrý
bir çýðlýða teslim edin intiharlarý




kimse beni anlamaz artýk
ve ne olur sen de bir karanfil koy baþucuma
sýfýr dahil bir sayý tut aklýndan sonra vur öldüðüm yerden












Aralýk/2014/Antalya
Sýtký Özkaya