kasým boynunu bükmüþ gidiyor nerdesin derimle dokunuþun arasýndaki bir boþlukta geçmiþ günler devriliyor kalýyor o günlerin birinde dudaðýmýn çatlaðýndan öpüþün sensiz akþamlar çöküyor iki çatý ortasýnda
kara bir bulutun içindedir sevgimiz kimsenin yanýnda seviþemeyiz çünkü karanlýk ve kuytuda ve yýldýzsýz gecelerde okþayabiliriz ellerimizi
yoksun Tanrý’yla benim aramda bir yerde soluðuma üflüyorsun sigaralý günlerini ayaklarýmýz arasýnda dev bir ayak var geçmiþimizi k’aralayan
ne kadar bellesek de mazideki güllerin dibini eskisi gibi canlý pembe açmýyor bir acý söz öldürmeye yetiyor karalaya karalaya yapraklarýný soluðumuz duyulmuyor
aþk mý öldü, biz mi gömüldük gül yapraðý koyduðumuz eski defterlere kendi kendimize sarýlýyoruz eksildikçe bir sayfa yitiyoruz
yeni güller açmaya zamanýmýz yok bir fýþkýn sürmüþse gel mahalle fýrýnýndan getir ekmek kokusunu yine daðýtma herkese çýkýnýna sakla gel
yatsýyý çalsýn saat deli mazinin minareden hüzünle duyulsun sesi
gel..
30. 11, 2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.