bak
kýyamet kopuyor arka sokaklarýnda ruhumun
ve
tarifsiz aðrýyor aklým
kimse bilmesin
artýk karanfiller açmadýðýný cennette
ki biz
yüzünden vurulmuþ iki büyük günahýn elleriyiz artýk
bir de
teferruatsýz ayrýlýklarýn elçisi
biliyor musun
kýrk ayrý kýrýk konuþlanýrken dilime
hala senin adýndan baþka bir harfe
meyletmemekten acýyor en çok alfabem!
aynaya bakmýyor þehrimdeki kadýnlar
ve kýzýl deðil
hiç birimizin kýyameti
muhtelif bir renksizlikmidir bu
sensizlikmidir
bilmiyorum..
’’günlerden ve dünlerden saklanmýþtým sana
ne kalabalýk bir yalnýzlýðýn olduðunu görmeden’’
söylesene
kaç ölüm grekti yaþamak için seni
ve kaç ceset taþýmalýydým avuçlarýmda
senin gibi
(sen þimdi uzak bir þehrin yatalak akþamlarýnda kývranýrken
ben
darmadaðýn býraktýðýn enkazýn altýnda
sana benzeyen hiçlikler doðuruyorum)
hadi
üç kere üfle adýmý
koynundaki yýlanýn kulaðýna...