SÛRET

Günün kalbine düþtü gül

Tüy gibi hafiften-sezdirmeden

Uzandý kaldý ýþýðýn göðsünde

//KENDÝNÝ// unuttu

Ayna çatladý,bölündü ikiye

Yarasýnýn mahremini

Gizledi iyiden iyiye

Kanýný geceye sakladý

Uzaktan bir el

Aldý eline mýzrabý

Hüznün teline dokundu

Söylendi derinden

//‘’SOYUNDUÐUN// zamanlar

Bedenimin sana giyiniþidir’’

Yaþ boþandý gözünden

Aktý içine denizi

Kimse görmedi,ben duydum

//HER GECE// yattýðým yerde

Ona bakarak uyudum…

Sabahýn alacasýnda

Yeniden baþladý hayat

Biraz daha kýrýk

Biraz daha savruk

uzaklaþtý beden

yitip gitti asýl ten

//BEN// gördüm,bildim

Ama sustum;

Ýçime konuþtum…

Öyledir hep;

Çiçek açarken bir yerlerde kuþlar

Ve ötüþürken cümle çiçek

Lâl //OLACAKSIN//

Ýhaneti affetmez çünkü hiçbir gül

ve gerçeði göstermez kýrýk bir ayna...



KENDÝNÝ SOYUNDUÐUN HER GECE BEN OLACAKSIN…


savaþçý



Sosyal Medyada Paylaşın:

Özlem Tarhan Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

TASVÎR-İ EFKÂR BÜYÜDÜM... Balat Göç Ünlem(e)lerim Hasbıhâl devrik aşk Âvâz Münzevî Hiç'e İthâf