Bir kitabýn siluetinde,
Ýki yitik öyküydük biz.
Bedenimizi cehennemde ateþe verirdik,
Suretlerimiz yeryüzüne yansýrdý.
Aþkýmýz;
Mayýn gibi dururdu yüreðimizde,
Yanaklarýndan öperek uyandýrýrdým,
Sað yanaðýna çadýr kurardý dudaklarým,
Gözyaþlarýnla ýslanýrdý.
Umudun iþkencesinde bir aþk ölürdü,
Getirir çukurlarýna gömerdik.
Bir vestiyer kadar aðýrdý yükümüz,
Ne üstümüzdeki ceket bizim,
Ne aynayý örten þal…
Göðün tavanýna dikerdik gözlerimizi,
Hayatýmýzýn filmi oynardý,
Üstümüze geceyi çeker,
Yan yana uzanýr izlerdik.
Düþlerimizin gözleri kördü,
Bastonla yürürdük ömrümüzü.
Korkularýmýz birbirine sarýlýrdý,
Yatardýk.
Güneþe döner, üþüyen yanlarýmýza aðlardýk.
Ben gitmekten bahsederdim,
Sen yollara barikat kurardýn.
Ayný aþkýn savaþçýlarýydýk,
Ayný mevzide yatardýk,
Bir kurþunla ölürdük.
Nesli tükenen bir kavmin son âþýklarýydýk,
Ben Âdem olmaya özenirdim,
Sen çoktan Havva olmuþtun.
Karabasan gecelerin soðuklarýnda,
Sevdamýza þiirler giydirir,
Uzun kollu masallarda uyuturduk.
Ayný fatihanýn aminindeydik.
Ben Yusuf olurdum,
Sen biraz Züleyha.
Ayný þeye aðlardýk,
Gülmek zor zanaattý bilirdik.
Sen memleketin duvarý olurdun,
Ben sana yaslanýrdým,
Sabah vardiyasýnýn ilk çayýna,
Bir simide bakardým.
Bir gözlerine…
Öyle habersiz ölürdük ki,
Kendimizi gömmeyi unuturduk.
Bir müezzin kulaðýmýza fýsýldarken telkini,
Biz taziye evimizde kahkah/ayý b/asardýk.
Nöbetçi_Piyanist