Miþ’li bir zaman kipinden yazýyorum.
Aþksýz günleri vurmaya geldim.
Ve
Sen diyorum,
Sütü hep ilkokul fiþlerinde görüp,
Okul kantininde hiç bir þey alamayan çocuk;
Bu þiiri sana baðýþlýyorum.
Cebimdeki son parayý,
Boðazýnda gürültüyle homurdayan dilenciye hibe ettim.
Açýk artýrmayla bir duaya.
“Allah ne muradýn varsa versin”
Soylu bir acý büyürken fikrimde;
Bir kadýn annemi doðurmaya ant içiyor.
Bir masalda duymuþtum,
Akasya aðacýný bir sarmaþýk evlat edinmiþ.
Miþli bir zamanmýþ.
Bir yokmuþ bir yokmuþ,
Ahir zaman içinde;
Hiç yokmuþ.
Ve
Sen diyorum,
Eli sýcak bir el görmeyen çocuk;
Hadi, ellerini cebine sok.
Asgari ücretle geçinen ömrünün sýrtýný ovala,
“Geçer bu günler” de.
Tren raylarýndan yürü,
Çocukluðunun elveriþli akrobasi yürüyüþü.
Ýki kolun iki yana,
Ýnce bir rüzgar essin,
Ýçinde böðürtlen kokularý,
Ýçinde mavi…
Yürü be adamým
KiN tutar seni,
Kim tutar seni.
Soyundan sopundan baþla,
Ýlk sokaktan,
Ana avrat düz git.
Git be adam.
KiN tutar seni,
Kim tutar seni.
sana diyorum,
Çocuk;
Otur düþlerinin gölgesine,
Adam gibi hayal kur.
Nöbetçi_Piyanist