Müptezel bir isyanda karþýlaþýr gözlerimiz
farkýnda olamadan geçip gideriz içimizden..
Hani þu varmaya beþ kala baþkalaþan
tren raylarý gibi sakin ve kaderci...
Ve aslýnda patlamaya hazýr meydanlarcasýna
hýncahýnç ve ölesiye haklý...
Benim o hiç dokunulmayan ellerim var ya
bir topraðýn haklý direniþi gibidir sevgilim...
Bir milletin sessiz çýðlýðýnda tomurcuk patlatýr ateþim
tam o anda bir göç boy verir kendi coðrafyasýndan
daðýlýr bilyeleri doðmamýþ çocuklarýmýzýn..
Ýþte böylesi vakitlerde
Kývrýmlarýndan yakalarým hayatý
Eðip bükmeden hiç; olduðu gibi..
Ve anlarým tam o anda
bir doðrunun kaç yanlýþla sýnandýðýný..
Manik zamanlarýmdaysam ne âlâ
Ama depresifsem fenâ;
Kayýt dýþý aðlarým...
Çok zaman geçer üzerinden
çokça bölünüp kendimden daðýlýrým...
Önce ellerimden var olup yeniden
birleþtiririm parçalarýmý þefkatle
hýrs ve telâþtan uzak..
Kaygýlarýmý yatýrýrým annemin göðsüne
umuda dönsünler diye..
Hayli engebeli bir arazi
ve ayarsýz terazidir yaþam derim;
ne bekliyordun ki!
Varmýyor dilim söylemeye ama...
ben her gece böyle
hani elimin erdiðince
sana susarým..
Ve sen;
keþkelerimden kuþku yaratan adam!
Ben ki hiçliðine dokunmuþum;
yokluðun kaç yazar!
Hýzla kalkarým düþtüðüm yerden..
Temizleyip kanýmý
uzaklaþýrým cinayet mahallimden...
Özlem TARHAN
kasým/2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.