suratsýz bir kaç kelime çarpýþýrken aklýmda
ellerim
benden baðýmsýz bir masalýn
adýný koyuyor þu ara
ceviz aðaçlarý döküyor yapraklarýný
kifayetsiz sonbaharýn eteklerine
tutuþmuþ bir taraftan mevsim
diðer taraf
ayaz bir kýþa gebe
karýþýk bir rüyanýn
sürmeli kahramanlarý ölüyor her sabah
pencerede kayýp serçelerin kýrýk kanatlarý
ve bulutlarý yaðmurun
sarhoþ bir rüzgar dokunurken yanaðýma
naftalin kokulu kýzlar geçiyor sokaðýmdan
her biri biraz katil
ve her biri
kendi cinayetinin mahali
aklým kalbime muhalif
savaþ meydanlarýnda çatlayan damarlarýmý
asýyorum ömrünün kýyýlarýna
ölümsüzlüðün saçlarýný örüp
þehirdeki bütün mezar taþlarýna baðlýyorum
annem aðlýyor önce
sonra
babamýn elinden tutup gidiyor dar aðacýnda sallanan çocukluðum
ölmüyorum ama
sen vur beni diye
hala
kendiliðimden ölemiyorum!