yok ki gölgesi sevginin duvar ördüler arasýna insanlarýn mümkün deðildir oysa bir bedenin bütün uzuvlarýný ayýrmak ve sonrada bu tek insandýr demek
uzun uzun dalar bakýþlar bir þey bulacak gibi uzaklardaki bir noktada bakýþlarý delince karanlýðý aradýklarý çýkacak karþýlarýna ve bir muþtu verecek gelecek güzel günlerden
kapalý sözcükler çarpar duvara ellerine köledir zaman ve o ana kumandanýn çalýþma gücüne ki saat kurduklarý ayarda iþlesin önce dökülmesin bir yaprak ayak sesini dinlesin adýmlarýn
sesin nasýlsa deðer sesime mekânik sesler susar çok sesli görüntü suskun hep ayný zamana kurulu bir oyuncak ilerlemez çocuðun keyfi’nce kumandayý eline alýr büyükler
sevgin artýk gölgesinde erir savaþkan adamlarýn önde yürür yaþamak bütün sesleri kaydeder ana kumanda seni unutur eski bir þarký eþliðinde bir gül düþürüp yitmiþtir senli zaman