Eski bir düþ evinden
nanik yapardým an(ý)larýma
Hüzün nehirleri akardý
kendime doðru düþlerimde.
Bir muammalý vakitti oysa ki yalnýzlýk
yalaz yalaz sarmalansa da sonsuzlukta...
Kum fýrtýnasýnda
göðe asýlý kalýrdý saðanaklar.
Göz kýrpma aralýðýnda geçerdi zaman.
dönerdi gün üç vakte kadar...
Fokurdayarak demlenirdi sabah
kýþlardý yarin ayak dibinde kaðýt kalem
Hayat ile hayal karýþýrdý birbirine
sahranýn tam ortasýnda görülen serap misali...
Hummalý fýrtýnalara kapýlýp
sürüklenirdi güz bahçem.
Dolaþýrdým bir muhacir gibi
kutlu yolunun içime uzanan çöllerinde.
Sürgün naralarý yankýlanýrdý avuçlarýmda
aþkýn doyumsuz rengi
tomurcuk olurdu evliyanýn sinesinde...
Hissetmeseydim bu hüzünlü mevsimleri,
nasýl kavuþacaktým þimdi muhabbete...
Elim nasýl bulaþacaktý þiire
körpe bir duanýn
harlý perçeminde iken kalemim.
Göç vakti ey gönlüm
kelimeler kelimelere yaslandý
Aþk kaydýný yaptýrdý yüreðinin kýyýsýna
Sana baktým, içimde kendimi gördüm
kanayan gül yapraðýndan geldi selamýn
iliþmeyin yarama!..
Soluyorum nefesini binlerce kez
Dokundukça daðýlan gül yapraklarýnda...
Ferda Özsoy
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.