Tam vakti geldiðinde durdurmak istedim dünyayý
rest çektim kýrmýzý ýþýklara karþý
Çýkmaz sokaklarý delip caddelerine indim ruhumun
Kýyýya karadan vurdum
su tadý býraktý gövdem anýlarýma.
Beyaz kuþlar tünedi isyan çýðlýklarýma
yutkundum bir rahmet okudum toz duman oluþlara...
Ýki beliði beline inen küçük bir kýz çýktý karþýma
Siyah önlüðünün kýrýlan beyaz düðmelerine aldýrmadan
yürüyordu içine içine bastýðý siyah rugan ayakkabýlarýyla.
Kendinden büyüktü okul çantasý
bir kaç sene daha giyer diyerek dizlerine iniyordu uzun formasý
Kanayan burnuna aldýrmadan,çekiyordu içini
cebinden çýkardýðý üçgen bez mendili de kan içindeydi...
o da bilmiyordu bu kadar dayak yemek neyin nesiydi
þizofren bir annenin çocuðu olmaktý kaderi...
O gün dipsiz derinliðin izlerini yazdý içine
düðüm düðüm oldu vakti gecelerde.
Söyleyemedikleri vardý,ömrü boyunca yutkunduklarý
kýyamadýklarý ayrýca;
Ayakta dimdik durmayý
onurlu duruþlarý öðretti yaþamýn zorluklarý O’na.
Göremediði sevgiyi,merhameti acýlara tutundukça öðrendi.
Düþtüðü ateþin külünü solumayý da...
Kalemsiz yazýlarý sözsüz yazdý bazen göz yaþlarýna
Kitapsýz öldürüþler ýpýslak gelse de
daðýlan sevinçleri toplayýp kondurdu dudaklarýna
saçlarýnýn azatsýz tutsaklýðýnda...
Taþa deðse de týrnaklarý yürüdü çalýlar arasýndan
dikenlerden gül derdi sýðýndýðý sayfalara
Þahlanmýþ bir at gibi koþtu yalnýzlýðýna...
Bereketli rahimde çoðaldý sýrlarý
giriverdiler kol kola fýsýldadýlar griye usulca...
Yaðmur yürekli çocuklara ödüldür gök kuþaðýný kaybetmemek
var olan þeylerden acýdýr bazen yok olan gerçek ..
Sabaha köprü kurarken gece
düþ saatlerine misafirdi kalemim gün doðmadan önce.
Tuttum kaldýrdým çocukluðumu elinden
bomboþ kaldý hayatýmýn ana caddesi
kimilerinin ki výzýr výzýr iþlerken...
ferda,ca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.