ellerimi ilk ateþleyendin sen ilk direniþ ateþini yakan iþçi gibi soluk almasýný öðrettin düþlerime ilk yakýlan fitilde nasýl indim daðlardan yanýna o büyük, o yalnýz topluluðun
elinin üstüne koydum elimi o gerçeði arayan ellerle birlikte yüreðinin ateþinde göstermiþtin ilk Irak’ta büyüyen yangýný çýkar odaklarýnýn yaktýðý alev öldürüyordu çoluk çocuk tanýmadan yine görmüyordu uygar batý batýlý
yine ihtiyacým var sana gerçek kokulu mektuplarýna söyle sevgisizlikten çatlýyor insanlar de sýnýr tanýmýyor tamahlar yine savaþ rüzgârlarýný saldýlar doðuya yine olan masum halka olacak kirli postallar ezecek küçük, çocuk kalpleri temize çekecek kendini batý saklayacak yüzünü kanlý elinin arkasýna
ellerimiz uzak uzak kalmasýn yapýlmak istenen belli sevdiðim ayýrmak ellerimizi birbirinden
baþka gidecek yerimiz yok kendimize mülteciyiz
23. 09. 2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.