Bu cümlelerim sanadýr
üzerime atýp gittiðin onca acýya...
sözlerimin hepsi küllenmiþ
peþin sýra baðýran bir mülteciyim
saðýr mýydýn
dudaklarýmdaki telaþ’ý yitirdim
þu tren garý kime el sallýyor
ya þu otobüslerin farlarýna takýlan gözler kimin
bu duraklar hep öykümü besteliyor
tutmuyor hiçbir uyku ahraz yanlarýmý
yorgan döþek yatýyor kabuslarým
sakla þu vedalarý
ellerimdeki kimsesizlik zaten çok bana
ben
gitmelerin camýna yapýþan yorgun bir yüz
omuz baþlarýnda kanayan bir masaldým
uzak diyarlarda kulaðýna fýsýldanan
bak iþte
gidilmeyen þehirlerin fýsýltýlarý deðiyor kulaðýma
arada bir
iki yana düþmüþ yalnýzlýklarýmla koþuyorum
götürebilseydim eðer gittiðim her yere yokluðunu
inan bu kadar sensiz kalmazdým
kaç adým geç kaldým
kirpiklerindeki aþký solumaya
hangi ölü kýzýn kalbinde duraksadým
dokunduðunda zifiri karanlýðýma
düþüyorum tutamadýðýn diline iþte
hiçbir þey kadar
s e n k a d a r
k a l d ý k ç a y a r s ý z
s u s t u k ç a s e n s i z
Yalnýzlýk Abidesi