Özlem Tarhan
Münzevî
Özlem Tarhan

Münzevî


Münzevî
















Kuraktır iklimim benim cocuk!
suskundur dilim kendime..
Dalgınlığım;
ne yana dönsem bıçak sırtı
bin yıla denk gecelerimdir..
Bakma öyle deli divane şiirler dizdiğime
yoksunluğumun beyânıdır hecelerim..
Ve şarkılar;
amansız hezeyânımdır..



Üflendikten beri rûhuma aşkın nefesi
sızılı bir yağmurdur koynumda vuslat
Gözlerimden göğsüme sızar tuzlu su
kanatır mâbedimdeki külden yarayı da;
güller utanır, yüz çevirir bülbüller
bir ben kalırım ellerimin dergâhında..



Kayar gider yeryüzü ayağımın altından
sıyrılır renklerinden bir gökkuşağı daha..
Şimdi ağlanmaz; olsa olsa meydan okunur
ağzında yürek dolusu külhanbeyi nârası..
Ama ben öğrenemedim henüz
yetim kalmış sabahları
öksüz bir direnişle selâmlamayı...



Ondan olsa gerek
ne zaman yüreğim ağzıma gelse
susturur yangınımı mahzun gözlerim
Çiğ düşer sonra
vaktinden çok önce ölmeyi öğrenen
çocuksu ellerime
Bir kadın emzirir göğsünde
yalnızlığımın asırlık çınarı...
Yorgun kollarımla taşırım hala
geç kalmışlığın sancağını..



Anla işte çocuk;
kendi cennetinden kovulan bir mâzîyim..
Coğrafyam belirsiz,
eser yok tarihimden
kime baksam ben değilim!



Kadri kıymeti çoktan kayıp
sahibinden hor kullanılmış
sırça bir köşk yüreğim..






Özlem TARHAN
18/Haziran/2014




Beni onurlandıran değerli seçki kuruluna teşekkürlerimle...

Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.