Bitabım Çocuk

Özlemi yüreðimi çýra gibi yakarken,
Sesi sessizliði yýrtýp kulaðýmda çýnlarken,
O’na doðru bir adým atmak istiyorum.

Sanki beton dökülmüþ ayaklarýma,
Komut veremiyorum.
Sen baharla, üzerlik tohumuyla tütsülenen çocuk,
Sen acýyan, kanayan suskun gençliðim!
Ben bu denli hasretken,
Yeþerir mi çorak topraklar?
Sarar mý hasat mevsimi?
Þenlenir mi harman yeri?

Çiçekten bir adým öteye gitmez meyve aðaçlarý...
Oysa yüreðimin coðrafyasýnda,
Uçsuz bucaksýz çayýrlarda,
Dört nala koþuþan deli taylarý göstermek isterdim.
Nil’in kýskandýðý nehrin kýraðýnda açýp
Ayaklarýný suya sarkýtan mavi çiçeklerden dermek isterdim.
Ama olmadý çocuk!

Hayat üzerimde yama gibi durdu.
Dokunduðum her el cehennem,
Baktýðým her göz kuyu oldu.
Kaybolduðum tüm izbelerde kendimi ararken en çok kendimde kayboldum.
Uyku mahmurluðu arasýndaki yokluðunun sancýlarý
Her aklýma geliþinde aklým terki diyar oldu.
Gitme dedim!
Varlýðýnda sükûtken bu dilim, yokluðunda lal olur.
Gitme dedim!
Azrail nöbetlerinde her aklýma geliþinde ölümü koynuma alýrým.
Dinlemedi ve gitti çocuk!

Þimdi bana baharlardan, mavilerden, denizlerden söz etme!
Yedi kat yerin dibindeyim,
Onsuzum,bitabým çocuk...

Sancýlara gebe çocukluðumun rahmi yýrtýlýrken,
Ben gökyüzünde melekleri saydým.
Damla damla annemin ak sütü kadar helal günahlara battým
Battýkça sevdim çocuk!
Ellerime sýðmayan yüreðimi ayaklarýmýn altýnda eze eze yürüdüm.
Ama yetmedi çocuk!

Hayatta hiçbir þey onun yokluðunda teselli vermedi bana.
Hayatta hiç bir yemin bir dilencinin avucundaki kuruþ kadar deðerli olmadý.
Ve hayatta hiçbir aþk kendi katlini vacip kýlmadý.
Þimdi harabe bir kent gibiyim
Þu Van’ýn ýslak kaldýrýmlarýný onsuz arþýnlamaktan
Her gece onsuz uyuyup her sabah onsuz uyanmaktan.
Yoruldum çocuk!

Hadi çek ellerini üzerimden,
Býrakta gideyim.
Ben bu gece bu þiirde ölmezsem,
Bir daha ölüm haram olur çocuk.

12/02/2014 VAN

Nimet Öner
Sosyal Medyada Paylaşın: