Günlerden düþ ertesiydi…
suskundu mevsimler
Uzun soluklu yolculuðun.
ayaza kesmiþ gün ardýydý
karanlýktan kalan....
Heybetinde eriyip
ciðerleri zorlayan
Endiþeli bir kalp atýþý idi
kilometreler tanýmayan....
Bir yalan ertesi
dizlerde kanayan yaralar
’’Çok acýdý anne ’’diye
boþluða düþen baðýrmalar....
Araladým perdelerimi
bir yudum bulut için.
Aðardý sevincim
penceremde.
Sardým zamaný
hayalin orta yerine
Serçenin soluðu deðdi
nefesime....
Ezberi bozuk bir çocuðun
avuç içlerinde aðladý kalbim
Daldan dala asýlýrken ruhum
kaç hayat soludum içimde.
Dokundu masum bir çocuk
izi olmayan resmine anne...
Güller týrmaladý
duvarlarýmý
Varlýðýn düþtü
dar sokaklarýma.
Her nefes alýþýmda
kývrým kývrým
uyandý gül yapraklarý...
Çektim kokunu doyasýya
yenik düþtüm yer çekimine.
Vuslatýn sýrtý dönük olsa da
Mavi anahtarýn
döner hücrelerimde
Hayali dudaðýn
nazikçe deðer tenime.
Yükselir gözlerimde
bu sefer buldum seni
dediðim merdiven.
Titrer dudaklarým
’’Seni seviyorum’’
annem derken....
Düþünden kara(n)lýðýna düþerken
Yorgun yaðmur bulutu gibiyim
sessiz ve gri aðlayan...
Ömrümün son gerçeðini
alma benden
Seni saklasa da cümleler
Perdelense de aramýzdaki özlem
Ön sözü ’’Sen’’olan
kafiyesiz bir kaç cümlenin içinden.
Tut titreyen ellerimden sýkýca
uzanayým topraðýna
boydan boya annem...!
Ferda Özsoy
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.